Mglista wzmianka o ptaku narysowanym na ścianie jaskini w Nowej Zelandii może się wydawać niczym niezwykłym w porównaniu z rysunkami prehistorycznych zwierząt z innych części świata. Jednak ten ptak był prawdziwym skrzydlatym zagrożeniem, które sprawiło że Maorysi żyli w ciągłym strachu.

Przedstawiciel rodzaju Harpagornis czyli  orzeł Haasta był odległym przodkiem dzisiejszego orzełka włochatego (łac. Hieraaetus pennatus). Był to największy i jeden z najbardziej zabójczych orłów jaki kiedykolwiek istniał. Samice ważyły do 20kg i miały rozpiętość skrzydeł sięgającą ponad 3m. Można sobie wyobrazić jak takie coś przelatuje nad głową tak jak w starych filmach o Sindbadzie żeglarzu. Maoryskie rysunki ukazujące ten terror można znaleźć w jednej z jaskiń (zwanej jaskinią orła) na południowej wyspie Nowej Zelandii. Lud ten nazywał je „Pouakai” i określenie to pojawia się również w folklorze maoryskim w wielu opowiadaniach, a nie tylko w naskalnych rysunkach. Z pokolenia na pokolenie przekazywane są opowieści o olbrzymim orle z wielkimi szponami, który terroryzował wioski spadając z nieba aby pochwycić człowieka lub małe dziecko, po czym wzbić się ponownie w niebo a następnie tak zdobytym łupem nakarmić swoje młode czekające w gnieździe w górach.

Dzięki szponom wielkości 9cm chwytał ofiarę jednym ciosem pomagając sobie drugą łapą przy jej rozdzieraniu i ćwiartowaniu. Ze względu na swoją wielkość, masę i prędkość uderzenie tego ptaka można byłoby przyrównać do uderzenia pustakiem zrzuconym z ósmego piętra. Niezależnie od trafności tych porównań z pewnością brzmi to boleśnie.

Był to drapieżnik alfa w każdym wymiarze. Latał nisko żerując głównie na nielotnych ptakach moa (podobnych do dzisiejszych strusi) pomimo faktu, że potrafiły one ważyć nawet 15 razy więcej niż on sam.